Sarah Tulling (1982) is afgestudeerd toegepast psycholoog en werkt als casemanager bij Centrum Seksueel Geweld (CSG) in West-Midden Brabant. Ze ondersteunt slachtoffers van seksueel geweld. Niet alleen vanuit haar vak, maar ook vanuit persoonlijke ervaring. In 2022 kwam haar boek ‘Waarom reed je door de polder?’ uit, waarin ze vertelt over haar eigen worstelingen als slachtoffer en hulpverlener, maar daarnaast hoop geeft op een leven na seksueel geweld. Sarah schrijft regelmatig voor Fabriek69 een artikel, blog, column, gedicht etc over actualiteit met betrekking tot seksueel grensoverschrijdend gedrag.

In de wachtkamer van de praktijk – voordat ik me over zou geven aan de handen van de mondhygiënist – las ik over Thijs. Over Thijs Römer die een grens over ging, zijn acties eerst goed praatte, maar later alsnog zijn verantwoordelijkheid nam en zijn celstraf aanvaardde. Ik kreeg niet de kans mijn gedachtespoor uit te lopen in die wachtkamer – laat staan dat het me lukte in de stoel – maar Thijs bleef daarna rondspoken.

 

Verantwoordelijkheid

‘Geen commentaar’, is een veelgehoorde reactie van plegers – en dan die van seksueel geweld in het bijzonder – op zowat elke vraag. Ze ontkennen, noch erkennen dat er inderdaad iets heeft plaatsgevonden wat niet oké was. De verantwoordelijkheid pakken voor de daden die gepleegd zijn, de wonden die het geslagen heeft en boven alles het slachtoffer ontschuldigen voor wat de pleger heeft gedaan… Ik zie of hoor het zelden. Waar ik in een eerder artikel schreef over de misstappen van Thijs Römer, wil ik diezelfde man nu prijzen. Ik richtte mijn schrijven in dat artikel rechtstreeks aan Thijs: “Je was ten tijde van het misbruik 30 jaar. 2x ouder dan je fans, met 20x meer levenservaring en je had dus 200x beter moeten weten. Een 30 jarige vent moet zijn hersens gebruiken – hersens die op die leeftijd wél volgroeid (zouden moeten) zijn.” En precies dát heeft hij uiteindelijk gedaan. Bedankt Thijs, dat je deed wat nodig was voor je slachtoffers.

 

Hoe dan?

De zwart-witdenkers zullen tekeer gaan en zich afvragen of ik wel goed bij mijn hoofd ben om een pleger – een veroordeelde pleger zelfs – te bedanken en zelfs te prijzen. Hoe dan? Omdat Thijs Römer heeft gedaan wat elke pleger zou moeten doen; verantwoordelijkheid nemen. Hij heeft zijn celstraf geaccepteerd en heeft zijn hoger beroep – wat hij aanvankelijk dus wel ingesteld had – ingetrokken. Hij zei hier zelf over in een verklaring: “Ik realiseer me dat de gebeurtenissen grote impact hebben gehad op de slachtoffers en dat hier maar één persoon verantwoordelijk is: ikzelf. (…) De oprechtheid en de waarde van dit besef kan ik nu alleen ‘bewijzen’ door de straf te aanvaarden en dus niet door te gaan met het door mij ingestelde hoger beroep. Hiermee hoop ik rust te brengen in het leven van alle betrokkenen.”

 

Effect

Hoe goed het ook lijkt, er zijn ook altijd kritische geluiden. Thijs zou zijn straf alleen maar accepteren om zijn carrière te redden of Thijs gaat het ongetwijfeld heel makkelijk hebben omdat hij een voorkeursbehandeling zal krijgen in de gevangenis. Al zou het waar zijn; het enige waar het over zou moeten gaan, is wat het voor de slachtoffers betekent dat Thijs Romer – hun pleger – verantwoordelijkheid neemt en zegt: ‘jullie hebben gelijk; ik was fout’. Voor de slachtoffers betekende het opluchting en erkenning. Én de mogelijkheid om te gaan verwerken. Het is namelijk extra ingewikkeld om seksueel misbruik te verwerken als erkenning (van de pleger) ontbreekt.

Ik lees veel berichten en artikelen over seksueel geweld. Daarbij valt het me op dat het heel moeilijk is om feitelijk te berichten. Een pleger is al snel een perverse hond. Terwijl het zo niet is. Níet alleen. De nuance mag er best wat meer ingebracht worden. Er zijn in de zaak van Thijs alleen maar verliezers. Moeten we hem al die schoppen na geven en er extra berichtgevingen bovenop gooien? Hoe zou dat zijn slachtoffers, hem, zijn naasten, zijn dochter ooit goed doen? De rechter heeft bepaald, de gevangenisstraf is geweest. Hoeveel meer slijk en bagger moet er nog overheen voordat het genoeg is, voordat zijn geslachtsdeel er niet meer af hoeft?

Ik lijk zowat te pleiten voor de plegers, maar dat is uiteraard ook een tikkeltje ongenuanceerd. Ik pleit wel voor plegers die verantwoordelijkheid nemen en ik ben ook van nuance, van tegengeluid en het aanzetten tot denken. Het gedrag van een pleger valt niet goed te keuren, maar hij of zij blijft een mens met meer dan alleen plegerschap in zich. En het is natuurlijk pretentieus van mij te denken dat ik plegers – of wie of wat dan ook – kan helen met mijn goede intenties. Maar waar anders te beginnen dan daar? Ik pleit voor een open blik, geest en armen. Ook als dat moeilijk is.